سینمای نو > سرویس موسیقی

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی " سینمای نو " ، متن بیانیه کانون پژوهشگران خانه موسیقی بدین شرح است :

اخیرا برنامه‌ آقای اسماعیلی وزیر پیشنهادی رییس جمهور محترم برای وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی منتشر شده است.

با توجه به استقرار بیش از ده دولت و انبوه تجربیاتی که در پی هزاران چالش و فراز وفرودهای مختلف در این چند دهه به دست آمده و همچون سرمایه ای گرانبها به رایگان در اختیار وزیران پیشنهاد شده به مجلس قرار دارد انتظار می رفت برنامه ها با مطالعه دقیق تر و بر اساس تجربیات موجود نگاشته شده و با پختگی کامل مسیر اعتلا را در فضایی آرام و اطمینان بخش ترسیم نماید حال آنکه برنامه منتشر شده نه تنها اینگونه نیست بلکه بسیار خام ،ابهام برانگیز و شعارگونه تنظیم شده و موجبات حیرت اهالی فرهنگ را پدید آورده است.

فارغ از برخی سرفصل ها و بندهای غیر واقعی برخی از فرازهای این برنامه متاسفانه در ورطه اتهام و افترا درغلتیده و شگفتی آفریده است!

برای مثال در بخش وضعیت موجود موسیقی، بند چهارم آمده است:

"ایجاد انحصار در خانه موسیقی به عنوان مهم ترین مرکز تولید بحران"

این نوع ادبیات و اتهام زنی آن هم در ارائه برنامه یک نامزد وزارت نه تنها نوظهور و بی سابقه است بلکه اساسا در حوزه فرهنگ که بخش نرم‌افزاری سیاست های کلی دولت ها و ساحت گفتگو و تعامل محسوب می شود اقدامی خارج از عرف و حتی خلاف مصلحت دولت به عنوان نهاد منتخب ملت تلقی شده و قطعا به دافعه و فاصله بین مردم و دولت دامن زده و فضای تنش و تضاد را تشدید می کند.

هرچند که علی القاعده برنامه وزرای پیشنهادی را کارگروه‌های معتمد نامزدها تهیه و در اختیار ایشان قرار می دهند اما کمترین توقع و انتظار از جناب آقای اسماعیلی این بود که قبل از انتشار، برنامه را دقیق تر مطالعه می کردند و یا دست کم از صحت و سقم همین یک مورد افترای سنگین مطلع می شدند و آنگاه نسبت به انتشار اقدام می نمودند.

نقش و جایگاه خانه موسیقی و خدمات ارزشمند و غیر قابل انکار این نهاد مدنی غیر دولتی در برهه های مختلف و در دو دهه گذشته بر کسی پوشیده نیست؛  این مهم با مختصر تحقیق و جستجو و به سادگی آشکار می شود؛ تلاش و مشارکت اعضای شاخص و هنرمندان برجسته خانه موسیقی که هر یک به تنهایی افتخاری بزرگ برای فرهنگ و هنر این کشور به شمار می روند در این نهاد مدنی آن هم بدون کمترین چشمداشت مادی مایه مباهات و سربلندی همه اهالی فرهنگ و حتی وزرای سابق و لاحق فرهنگ و ارشاد اسلامی بوده و هست.

البته که این ادعا به معنای بی نقص بودن فعالیت های نهاد صنفی خانه نبوده و نیست و قطعا هیچ نهاد و تشکل فعال بی نقص وجود ندارداما انصاف باید داد که خانه موسیقی در بیش از دو دهه فعالیت خود با کمترین امکانات، تاثیرات بزرگ و ارزشمندی در حوزه موسیقی ملی ایران بر جای گذاشته است.

حضور اکثر وزرای ارشاد در محل خانه موسیقی و تعامل و تفاهم بسیار خوب و سازنده وزرا در عین اختلاف دیدگاه به ویژه وزرای دولت نهم و دهم که بیشترین نزدیکی را به وزرای دولت حاضر داشته و دارند گواه این نکته است که خانه موسیقی به خوبی به سیاست های فرهنگی اشراف داشته و برخلاف اتهام بحران آفرینی نقش بسزایی در تعامل فرهنگی و همگرایی فعالان حوزه موسیقی ایفا کرده است که این امر خود به واقع نوعی بحران زدایی است نه بحران آفرینی!

تبعا انتظار می رود دولت و وزیر جدید نیز همچون سلف خود در چارچوب تعامل و گفتگو، برنامه های خود را تعریف و ارائه دهند و نه همچون دولتی فاتح که بر اقلیمی جدید استیلا یافته با تهدید و ارعاب شمشیر از نیام برکشند!