سینمای نو > سرویس تئاتر 

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی " سینمای نو " و به نقل از روابط عمومی کانون ملی منتقدان تئاتر ایران ، در نشست دوشنبه های نقد تئاتر، شادی اسد پور، سرپرست گروه آرتا که سال گذشته نمایش خانه نم زده را اجرا کرد و این بار نمایش "این یک اعتراف است" را به گونه ای متفاوت روی صحنه برده است، در این رابطه گفت که دغدغه شخصی اش در این یک سال تغییر کرده و تمایل داشته چنین دغدغه ای را بر صحنه تجربه کند. ضمن این که این اثر را شخصی ترین کار خود و بازیگرش تا حدی زیادی می داند زیرا که چنین آدم هایی را در اطراف خود دیده و لمس کرده است.

او می گوید:« تنهایی و عدم ارتباط انسان ها با یکدیگر، در حالی که با هم و کنار هم هستند اما بسیار تنها هستند و این هراس انگیز است. همکاری خودم با فرزین محدث را بعد ار اجراهای استیو جابز شروع کردم و طرح نمایش این یک اعتراف است را با ایشان در میان گذاشتم و باهم در این راستا پیش رفتیم تا به اجرا رسیدیم.»

این نمایشنامه نویس در رابطه با متن نمایش هم می افزاید:« صحنه به صحنه می نوشتم و تمرین می کردیم. و تمرین های این پروسه شش ماه به طول انجامید. من در طول تمرین ها، حس نگرانی را به دلیل دشوار بودن نمایش و البته احساس شادمانی را به دلیل انتخاب بازیگر عالی داشتم.»

 او کار در کنار فرزین محدث را بسیار زیبا و فوق العاده، و او را بازیگر بسیار توانا و هوشمند دانست. او می گوید:« با توجه به میزان سن هایی که  برای اثر طراحی می کردم، فرزین به آن طراحی ها، پر و بال می داد و شکیل تر اجرا می کرد. اسدی پور در بازخورد نمایش معتقد است:« درگیری مخاطب بعد از پایان نمایش را مهم می دانم و در این دو اجرایی که پشت سر گذاشته ایم، پاسخ های خوبی دریافت کرده ایم، مخاطبی که بعد از اجرای نمایش با من اظهار همدردی و گذشته مادرش را به یاد می آورد و خوشحالم که این حس های مثبت در کنار کارم دارد ایجاد می شود.»

فرزین محدث، بازیگر نمایش که فعالیت خود را از سال هفتاد و هفت شروع کرده از اجرای تئاترهایی یاد کرد که این روزها به سمت و سوی بنگاه شادمانی رفته و تنها خنده و تفریح تماشاگر را مهم می دانند و دیگر به تئاتر به معنی واقعی کلمه نمی اندیشند. او به بحران تنهایی و تنهایی ها اشاره کرد و جمله ای از استاد بهرام بیضایی از نمایشنامه آرش بیان کرد که در آنجا گفته می شود " با لبخندی زشت از پشت خنجر می زنند. "  او اضافه کرد:« این تنهایی موضوع جهانی است. و نماد محبت و عشق خالص را در هیچ جایی به جز نهاد خانواده نمی توان یافت و زمانی که ما در خانواده و کنار خانواده که بطن عشق است، احساس تنهایی می کنیم، آن وقت دیگر هیچ کجای دیگر نمی توانیم تنها نباشیم! او در رابطه با درک نقش گفت:« خصوصیات تمامی آدم هایی را در نظر گرفته ام که جنون، شیزوفرنی و وسواس و دیوانگی دارند. و شخصیت نمایش که چهل ساله است  اکنون به پختگی رسیده و دیگر احساس می کند همه چیز باید تمام شود.»

رضا کیانی، منتقد در این نشست نمایشنامه را یک اثر تماتیک دانست و گفت: بیشتر تاکید بر محتوی است و آنهم پررنگ جلوه دادن درد تنهایی انسانها و عدم ارتباط عمیق و قلبی و عاطفی ... نکته مهم در اینگونه آثار که می بایست لحاظ شود، دقت و ظرافت در نحوه ترسیم مجرای ارتباطی با مخاطب است .... به نظرم متن می توانست موجزتر از این باشد ...»

رضا آشفته، منتقد و پژوهشگر می گوید:« نمایش این یک اعتراف است درباره تنهایی انسان معاصر ایرانی است که بعد از مرگ سه عزیز (مادر، پدر و مادر بزرگ) و شکست عشقی مردی دچار تنهایی شده، او که دچار وسواس فکری است بعد از اینکه از گناهان پیرامونی اش احساس می کند که نمی تواند پاکیزه شود در حمام به دنبال انجام خودکشی است. این متن به دنبال آن چیزی است که در ایران این روزها که دارد مدرن می شود و بر خلاف غرب که این دوران را پشت سر گذارده و حالا دولت های غربی دارند هزینه و تبلیغ می کنند که دوباره تشکیل خانواده با ازدواج و بچه دار شدن را برای دوری از روان پریشی های ناشی از تنهایی جایگزین کنند اما در ایران این روزها خیلی ها دارند تنها و تنهاتر می شوند و این نشانه افسردگی ها همگانی خواهد بود؛ بنابراین پرداختن به چنین مونودرام هایی که در آن انسان با نام این یک اعتراف است مقابل دیدگان مخاطبان تئاتر قرار می گیرد که متوجۀ چنین وضعیت دردناکی شود و با طرح پرسش بشود آنها را ترغیب کرد که برای شناخت تنهایی و پرهیز از آن پاسخ و اقدام عملی بیابند.»

رضا کیانی از حیث اجرایی برخی از نمادهایش را جرقه هایی می داند که در ذهن مخاطب ایجاد میکند و بازی خوب فرزین محدث را می تواند از نکات ارزشمند این اثر یاد کند.

رضا آشفته اجرای نمایش این یک اعتراف است را نوعی اکسپرسیونیسم دانست که در اجرا واگویه یک مرد با دو گرایش بزرگسالی و کودکی را دارد به چالش می کشد. در زمان کودکی دلیل این تنهایی و عاشقیت و شکست عشقی دارد نمایان می شود و یک مرد در بستر خانواده دارد بررسی می شود که از چه زمانی گرایش به عشق داشته و یا چه رفتارهایی او را لبریز از حضور عزیزانش می کرده و حالا در نبودن شان این تنهایی دارد برجسته تر و بحرانی تر می شود. این مرد در بزرگسالی با از دست دادن اهل خانواده دچار بحران ناشی از تنهایی می شود.

او تاکید که در اجرا هنوز هم می شود به لحاظ عناصر دیداری مانند نور و نورپردازی این اجرا را تقویت کرد چنانچه کمتر از نورهای دیگر در کلیت فضا استفاده شده است و هنوز جای استفاده بسیار هست که هم تفکیک ها و تمایزهای این اکسپرسیون ها مشخص شود و هم حس و حالت های بازیگر تقویت شود. همچنین ، با آن که فرزین محدث بسیار خلاق و پر تلاش هست اما هنوز می تواند با استفاده از تکنیک های بازی دهندگی عروسک در مواجهه با اشیایی چون بطری مواد شوینده لحظات بهتر و نمایشی تری را ایجاد کند که در جاهایی اجرای فعلی دچار افت ریتم می شود و حتی در جاهایی رو به پایان با افتادن ریتم مواجه می شود و اینها نشان می دهد که باید بازی همچنان تقویت شود که این از عهدۀ بازیگری چون محدث بنابر پیشنیه درشتی حتما برخواهد آمد. همچنین در صحنه دو حفره در کنار سه در تعبیه شده که در جاهایی از نمایش دارد سعی می شود که این تنهای وجه هولناک هم به خود بگیرد که چنین حفره هایی می توانند در خدمت اجرا باشند و حتی موسیقی هم علاوه بر موتیف تکراری می تواند در دگرگونی و تقویت مهندسی صدا کارآمد در القای فضا می تواند موثرتر باشد.

رضا آشفته در پایان به بودن چنین نمایش هایی به عنوان یک ضرورت روان شناسانه تاکید کرد که همواره می تواند افزوده هایی در اختیار مخاطبانش قرار دهد.

نمایش «این یک اعتراف است» نوشته و کارگردانی شادی اسدپور از ۲۳ تیرماه اجرای عمومی خود را در عمارت نوفل لوشاتو آغاز کرد.

نمایش این یک اعتراف است تازه ترین اثر شادی اسدپور در مقام نویسنده، طراح و کارگردان است که با تهیه کنندگی آرش رزمجو و بازی فرزین محدث اجرا می شود. این نمایش اجتماعی- روانشناسانه تهیه و تولید موسسه هنری آرتا است.

این نمایش ۶۰ دقیقه ای از ۲۳ تیرماه ساعت ۱۹:۳۰ در سالن شماره ۱ عمارت نوفل لوشاتو به صحنه رفته است.

در خلاصه داستان این اثر آمده است: این نمایش نیست، یک اعتراف است. اعترافی که از میان یک کابوس وحشتناک و شاید هم یک احضار روح دراماتیک بیرون می آید. زندگی مردی چهل ساله با ترس ها، تنهایی و جهان هراس انگیز پیرامونش...

امید اکبری طراح صحنه، مقدی شامیریان طراح لباس، عرفان فرشی زاده آهنگساز و طراح صدا، سینا افشار طراح گرافیک، فرشاد نصیری طراح نور، همکاران این نمایش هستند.