سینمای نو > سرویس سینما

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی " سینمای نو" و به نقل از روابط عمومی سازمان سینمایی حوزه هنری؛ این برنامه با موضوع «الزامات سینمای ملی ایران» به بررسی محورها و موضوعات «موقعیت کنونی سینما و موانع دستیابی به سینمای ملی، نقش و سهم سینماگران و دستگاه‌های سینمایی در شکل دهی سینمای ملی، مهمترین موانع تحقق سینمای ملی، رقابت سینمای ملی و بین‌الملل، سازمان سینمایی، بنیاد سینمایی فارابی و حوزه هنری و سایر نهادهای دولتی یا خصوصی در مسیر رسیدن به سینمای ملی» پرداخت.

در ابتدای مراسم، جبار آذین منتقد سینما در خصوص جایگاه سینمای ایران گفت: سازمان سینمایی حوزه هنری در صدد برنامه‌هایی نوآورانه در حوزه فرهنگ و هنر کشور است در حالی‌که این مجموعه، در دهه ۶۰ شروع بسیار خوبی در زمینه تولید فیلم داشته است؛ اما به علت تغییر و تحولات اجتماعی، سیاسی و فرهنگی، تلاش‌ها با رکود مواجه شد. تولید فیلم و بقای سینما نیاز به حمایت از سینماگران و در دسترس قرار دادن سالن‌ها دارد؛ بدین منظور، حوزه هنری با ایجاد بسترهایی برای گفتمان فرهنگی، سینما را وارد دوره جدیدی کرده و در فضای سیاسی و سینمازده کشور، به دنبال ناگفته‌های سینمای ایران است و به بیان برخی مسایل و حقایق می‌پردازد.

وی افزود: سازمان سینمایی حوزه هنری به طور ماهیانه از سینماگران شاخص کشور دعوت می‌کند که با تحلیل‌ها و بررسی‌های خود، راهکارهایی را برای حل مشکلات سینمای ایران تبیین، و به بهبود بیماری‌های سینمای ایران بپردازند. موضوع الزامات سینمای ملی در شرایط نامساعد کشور و تقویت آن، از جمله اصولی است که به بقای آن کمک می‌کند. این در حالی است که نمای بیرونی سینمای ایران و سطح فیلم‌های تولید و اکران شده در سینما نشان می‌دهد که ما سینما داریم ولی از صنعت سینما محروم هستیم.

این منتقد سینما خاطرنشان کرد: در کشور ما سینما تعریف و تبیین مشخصی ندارد و این امر در رویارویی با دیگر مشکلات، مانع از جلوه‌گری سینما شده است در حالی‌که امروز با وجود سینماگران خوب، در عرصه تولیدات ملی کم‌کار بوده و سینمایی تحت عنوان سینمای ملی نداریم. به طور کلی با وجود همه بضاعت‌های ایران، اوضاع سینمای ما نابسامان بوده و در جریان مسلط فرهنگی، ناکام بوده است.

در ادامه، مسعود جعفری جوزانی کارگردان سینما در خصوص سینمای ملی و عوامل ناکامی آن در ایران گفت: سینما یک پدیده فرهنگی عصر مدرنیته است که تولید آن، مجموعه‌ای از نیروهای خلاق و متخصص در عرصه‌های متناوب و متفاوت هنری، علمی، جامعه شناختی و مدیریتی تا کارگران ساده و بازاریابان را در بر می‌گیرد. از این رو، امروز سینما یکی از شاخصه‌های توسعه فرهنگی کشورهای تولیدکننده آن، به‌حساب می‌آید؛ چرا که تا کشوری دارای فرهنگ، نیروی خلاق و دانش کافی نباشد؛ قادر به تولید جمعی (تیم‌ورک) فرهنگی نیست. آن هم تولیدی که محصولات آن مانند هر تولید جمعی دیگر، بتواند به هنگام نمایش گروه، طبقه و یا جمعی از مردم را که نشانه رفته است، جذب کند تا پاسخگوی سرمایة خود باشد. خصیصه‌ای که سینما و سینماگر را مجبور می‌کند؛ سلیقه مخاطب را در نظر بگیرد. از این رو، با پژوهش جامعه‌شناسانه در فیلم‌های سینمایی اعم از فیلم‌های تجاری پرمخاطب تا فیلم‌های فرهنگی و هنری یک کشور، به‌راحتی می‌توان به ارزش‌ها، ایده‌آل‌ها، رؤیاها، طرز تفکر، سلیقه و نیازهای آشکار و پنهان سیاسی، اجتماعی و روانی آن ملت پی برد.

کارگردان سریال تاریخی «در چشم باد» در ادامه سخنانش اظهار داشت: به عبارت دیگر، فیلم‌های تولید شده یک کشور در مجموع، یک تابلوی تمام قد از سلیقه، آداب و رسوم، اخلاقیات، رؤیاها، باورهای دینی، فلسفی، زبان اشاره، سنت‌ها، رفتارهای اجتماعی، ارزش‌ها، خواسته‌های آشکار و پنهان سیاسی و بطور کلی روش زندگی و طبقات اجتماعی یک جامعه را در معرض دید جهان قرار می‌دهد. با این تعریف، شاید بشود سینمای ملی را پای‌بندی آن به جوهر اصول و ارزش‌های فرهنگی که طی تاریخ یک ملت پایدار و پیشرو را در عرصة فرهنگی، انسانی، معنوی و تاریخی استوار نگه داشته، تعریف کرد.