سینمای نو > سرویس سینما

11 روز 11 فیلم > روز اول ، فیلم اول " كامیون "

پژمان لشكری‌پور

مقدمه نویسنده : شاید مخاطبان جشنواره ، چه آنان که در هر روز موفق به تماشای فیلمی می‌شوند و چه آن دسته علاقه مندانی که با اخبار سینمای ایران از طریق برنامه‌های متعدد تلویزیونی و مطالب سایت‌ها و یادداشت‌های مختلف در جریان نقدهای سینمای ایران از نظرگاه‌های مختلف با غرض و بی غرض قرار می‌گیرند و چه بسا به دلیل حجم انبوه این مطالب در طول ایام جشنواره به نوعی نقدزده هم می‌شوند اما به هرحال پوشش اخبار جشنواره وظیفه اهل رسانه است و مضافاً اینكه نمی‌توان اطلاع‌رسانی از وضعیت فیلم‌ها به مخاطبان و علاقه مندان سینما را در جشنواره متوقف كرد. لذا برای تعادل بخشی به این وضعیت ان‌شاءلله  درطول 11 روز با پرداختن به 11 فیلم، نمایی از اوضاع و احوال سینمای ایران را برای مخاطبان ترسیم خواهیم كرد. انتخاب این فیلم‌ها بر گرفته از سلیقه نگارنده، بحث‌های فرامتنی فیلم‌ها و اهمیت فیلم در كارنامه کارگردان فیلم و همین طور در مجموعه بخش مسابقه جشنواره فجر 36 است.

کامیون : کامبوزیا پرتوی

وقتی کارگردانی مثل پرتوی پس از 12 سال سراغ فیلمسازی می‌رود و طی دهه‌های گذشته خود را به عنوان مبرزترین فیلمنامه‌نویس در سطح سینمای حرفه‌ای مطرح می‌کند و پروژه‌ای را طی چند سال دنبال می‌کند و سرانجام در جشنواره 36 در بخش مسابقه با این فیلم یعنی " کامیون" حضور می‌یابد ، بدیهی‌ است که سینما‌دوستان و تماشاگران حرفه‌ای سینمای ایران با امیدی بسیار منتظر دیدن فیلمی سرپا و به اصطلاح روبه‌راه خواهند بود اما پرتوی در بیان و پرداخت قصه و سناریوی مورد علاقه‌اش طی این سال ها متأسفانه ناتوان ، و نا‌امید کننده است و  مخاطب اثر با مجموعه‌ای از مؤلفه های از کار درنیامده مواجه است. حتی ایدئولوژی‌های سیاسی، اجتماعی مورد نظر پرتوی نیز قوتی در فیلم کامیون ندارند، داعش به تصویر کشیده شده درفیلم به همان اندازه قلابی و سردستی است که کاریکاتور ایزدی‌های عراق و معضلات اجتماعی تهران، رابطه عاطفی دو پرسوناژ اصلی فیلم سطحی و بی مایه درآمده‌اند و حتی حضور نیکی کریمی در نقش خودش هم در کنار ناکامی‌های مذکور به هجویه بدل شده است.

از کامیون آنچه در ذهن رسوب می‌کند، بازی وتلاش قابل توجه سعید آقاخانی،خاطرات بعضاً خوش اوایل دهه هفتاد از کارگردانش به ویژه فیلم قابل احترام " بازی بزرگان" و به فکر انداختن مخاطب به این حقیقت تلخ است که چرا نویسندگان حرفه‌ای و پر کار سینمای ایران،در انتخاب طرح‌ها و نوشته‌هایشان برای فیلمسازی تا این حد بدسلیقه و شاید در مقام ایفای نقش پیچیده کارگردانی ناکامند!!...