سینمای نو> سرویس سینما

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی "سینمای نو" و به نقل از روابط عمومی نهمین جشنواره بین‌المللی فیلم وارش، کارگاه «تجربه های شخصی در فیلمسازی» با حضور سرگئی دوروتسوی در چهارمین روز از این رویداد برگزار شد.

داور بخش مسابقه بین‌الملل نهمین جشنواره فیلم وارش در ابتدای این نشست گفت: من فیلم مستند را بر اساس مشاهداتم می سازم به همین دلیل است که بیشتر وقت خودم را با مردم می گذرانم تا سوژه هایم را درک کنم.

وی با بیان اینکه فیلم هایی که او می سازد نزدیک به فیلم های سینمایی ایرانی است، افزود: فیلمسازان ایرانی اغلب فیلم های شان را به شیوه بصری می سازند و تفکراتی که خلق می کنند و آن را به نمایش در می آورند، شباهت بسیار زیادی به فیلم های من دارد.

این فیلمساز قزاقستانی افزود: در گذشته بیشتر فیلم های مستند می ساختم اما در حال حاضر خیلی در آن مسیر حرکت نمی کنم.

دلیل من این است که هر چقدر موضوع فیلم ناراحت کننده باشد، هر چقدر درگیری ها بیشتر باشد مستند بهتری از دل آن بیرون می آید. همراهی من با واقعیت شخصیت های مستند باعث می شود روزهای سختی را بگذرانم.

وی خاطرنشان کرد: من برای ساخت یک مستند کوتاه، چند ماه با سوژه هایم زندگی می کنم. با آن ها دوست می شوم. این که واقعیت های زندگی دردناک شان را به نمایش بگذارم روزهای سختی را برایم رقم می زند.

او که نویسندگی و تهیه کنندگی را نیز در کارنامه کاری اش دارد، افزود: در مستندسازی امکان نشان دادن تمام واقعیت وجود ندارد. ما واقعیت ها را محدود می کنیم. اما سوژه ها دنبال این هستند که حقیقت واقعی درباره شان به نمایش گذاشته شود. این یکی دیگر از تناقض هایی است که فیلم های مستند دارند.

وی افزود: در دنیای امروز مستندها بیشتر تلویزیونی هستند تا خلاقانه. به همین دلیل نمی توان حقیقت کامل را نشان داد. در حال حاضر این مسئله مهم سینماست.

او خاطر نشان کرد: ساخت فیلم مستند 10 سال قبل در صنعت سینمای مستند این امکان وجود داشت که بتوانیم تهیه کننده را برای ساخت مستندی که زمان زیادی برای ساختش می طلبد قانع کنیم، ما در حال حاضر این امکان وجود ندارد.برای ساخت مستند نیاز به زمان زیاد است اما چون تهیه کنندگان فکر تلویزیونی دارند و باید فیلم را به سرعت برای شان آماده کرد، این همراهی بسیار سخت می شود.

وی با اشاره به این که در فیلمسازی خلاقانه نیاز به فرصت بیشتری وجود دارد گفت: عمق در مستند اهمیت زیادی دارد، برای من خیلی مشکل است که به دلیل نداشتن زمان، کاراکترهای مستندم را به شکل سطحی نشان دهم. وی افزود: با این که در حال حاضر فیلم های داستانی می سازم اما هنوز هم رد پای مستندسازی در فیلم های من دیده می شود.

این کارگردان قزاقستانی گفت: من عضو داوران جشنواره وارش هستم، در جشنواره های دیگر هم حضور داشتم و فیلم های زیادی را دیده ام.در دل اغلب این مستندها شخصیت و موضوعات بسیار جذاب و دقیقی وجود دارد اما کارگردان ها نمی توانند به خوبی آن ها را روایت کنند.

دووروتسوی افزود: اساتید فیلم سازی فقط به دانشجویان می گویند دوربین را بردار و فیلم بگیر، اما این درست نیست. گام اول این است که حتی بدون دوربین با سوژه زندگی کنید تا به تحلیل درستی از سوژه برسید.

پس از این مدت است که می توان تازه ایده و هسته اصلی داستان را بیرون کشید و آن را پروراند. پس از ثبت ایده ساخت مستند گام به گام آغاز می شود.

او در پایان افزود: با طی این مسیر کاراکترهای عمیق تری خلق می شوند. اما متاسفانه فیلمسازها معمولا بدون دانش قبلی از سوژه مستند خود را می سازند و نمی توانند به موفقیت برسند.