سینمای نو > سرویس سینما    

یادداشت های پراکنده ساکن قدیمی سینمای رسانه ها

روز چهارم : تجربه هایی هدفمند

پژمان لشكری پور

یکی از ویژگی های فیلم های جشنواره گذشته یعنی جشنواره سی وهفتم که البته در یادداشت هایی جداگانه در زمان جشنواره بدان اشاره شد، توجه چند فیلم به مسایل مهم تاریخی معاصر و دغدغه های جمعی نسبت به حوادثی خاص بود،شکستن سکوت سینما در مورد پدیده عملیات مرصاد و حواشی آن، در فیلم رد خون ،ماجرای عبدالمالک ریگی در فیلم " شبی که ماه کامل شد، فیلم بیست و سه نفر ، تختی و... از جمله امتیازات سبد سینمایی جشنواره سال گذشته بود که شاید تا مدت ها آن را در تاریخچه ادوار جشنواره های فیلم فجر از این حیث،ممتاز سازد اما در همان مجال هم اشاره شد که فقدان شدید ما در تولید چنین آثاری موجب این ذوق زدگی شده وگرنه به طور قطع آن فیلم ها طبیعتا دچار نقصان هایی بعضا حیاتی و محوری نیز بودند،در همان یادداشت ها اشاره کردم که اگر از کثرت سرمایه گذاری در مورد موضوعاتی واحد نهراسیم و چه بسا با زاویه دیدهایی متنوع همچون تجارب مشابه در نزد کشورهای دارای صنعت سینما عمل کنیم ،قطعا نتایج بهتر و.جاپایی از تجارب ارزشمند برای ادامه راه در عرصه هایی مشابه پیش روی فیلمسازانمان قرار خواهیم داد و همچون مساله مهم عاشورا شرمندگی سینمایمان را شاهد نخواهیم بود ( اگرچه برخورد دلسرد کننده مان با سازندگان این موضوعات خاص هم مزید برعلت بوده است).

خوشبختانه در جشنواره سی و هشتم شاهد این رویه صواب هستیم و فیلمی چون روز صفر با مشارکت و همت همان سرمایه گذاران فیلم " شبی که ماه کامل شد" ضمن امتداد پرونده مهم فرقه انحرافی " ریگی" تا حد زیاد نواقص مضمونی و هویتی آن فیلم که قطعا واجد ارزش های زیادی هم بود را برطرف کرده اند و البته در زبان اجرا هم فیلمی استاندارد و دیدنی تولید کرده اند .

این تکرار هدفمند تجربه ها باید در سایر موضوعات مهم نیز تداوم پیدا کند و حتی از عدم تحقق همه هدف های از پیش تعیین شده نیز نباید هراسید.

از آنجا که مخاطب اصلی این سخن قطعا نهادهای عمومی برای ساخت چنین فیلم هایی است ،ضمن نثار تمجید و خدا قوت آنها را به ادامه و تکثر چنین رویکردی دعوت می کنم.شخصیت های تراز اول کشور مدام بر وجود هجمه اقتصادی و رسانه ای در شرایط فعلی تاکید می کنند ،اما به راستی تدابیر و اخبار مواجهه با این دو  هجمه انصافا دارای یک تناسب منطقی هست؟ یا همه چیز در حول و حوش اقتصاد مانده اگر چه که در آن حوزه نیز فرجام به نظر به راه صواب تمایلی ندارد.