سینمای نو > سرویس سینما    

یادداشت های پراکنده ساکن قدیمی سینمای رسانه ها

روز دهم : باد سرخ

پژمان لشكری پور

ماراتن فشرده ده روزه جشنواره فیلم فجر سال ۹۸ هم به پایان رسید و حال ما مانده ایم و آنچه از ماحصل یکسال تلاش و فعالیت جامعه سینمایی کشور که در قالب قریب به ۳۰ فیلم سینمایی در ذهن ما رسوب کرده است.

مدام در راهروهای طولانی و پیچ در پیچ سینما ملت از دوستان خسته از این سفر ده روزه می شنوم که امسال از سال قبل ضعیف تر بود و ناخودآگاه می اندیشم که سال قبل هم که گویا همین را می گفتیم و نکند سال آینده نیز همین را بگوییم!!!!

یعنی به راستی در مسیری عقب تر هستیم ؟ یا این حس علاقه نوستالژیک ما به گذشته که در تحلیل سایر ساحت های زندگی از جمله وضع معیشت مان هم نمود دارد و مدام از وضع بهتر گذشته سخن می گوییم ،لاجرم ما را به اجبار به چنین قضاوتی وا می دارد؟؟!!

صحبت از گذشته شد و مدام در این یکی ،دوروزه این جمله ابراهیم حاتمی کیا در ذهنم مرور می شود که در نشست فیلم " خروج" گفت حدود ۳۵ سال است که در سینمای حرفه ای کار می کند.....

ابراهیم درست گفت از هویت تا خروج حدود سی و پنج سال می شود و تو گویی که چه زود گذشته است.!!!!

شاید ارجاع مدام فیلمسازان حاضر در جشنواره سی و هشتم متعلق به نسل اول انقلاب و یا حتی آقای کیمیایی که پنجاه سال از حضورش در عرصه سینمای حرفه ای می گذرد به نقاط عطف فیلم هایشان و مقایسه آثار امروز با آن فیلم ها خواسته و ناخواسته یا آگاهانه و نا آگاهانه اشاره به این گذر زمانی قابل توجه و جابجایی نسل ها در سینمای ماست .

آری قریب به چهل سال از حرکت جدید سینمای ایران که به سینمای نوین ایران موسوم شد می گذرد و جابجایی آدم ها و اسطوره ها جبر زمانی است که گریزی از آن نیست.اینکه منتقدان در مورد فیلمسازان برشمرده شده قدیمی حاضر در جشنواره سی وهشتم ترازوی قیاس با فیلم های تراز آنها را در پیش گرفته اند و البته همگی در این قضاوت ،امتیاز و رجحان را به آثار سال های دورتر داده اند از بکسو نیاز به ورود نسل جدید برای حرکت رو به جلوی سینمای ایران را گوشزد می کند و از سویی هشداری است برای بزرگان سینمای ایران جهت مواجهه عینی با شرایط جدید...

یک دهه پیش بود که مجیدی و حاتمی کیا به عنوان چهره های شاخص سینمای انقلاب با آثار نه چندان محکم خود یعنی " بید مجنون" و "به نام پدر " به جشنواره می آمدند و البته با کمی مسامحه،مصلحت اندیشی مدیران سیمرغ بلورین بهترین فیلم را هم می بردند و زیاد هم صدای کسی در نمی آمد.

اما واقعیت سال های پایانی دهه نود سینمای ما دیگر چنین نیست. تازه نفس هایی وارد عرصه شده اند که به زبان سینما مجهزند و با انرژی،اما آنچه قدری نگران کننده می نماید ، آن انگاره های آرمانگرایانه بچه های دهه اول انقلاب است که در سیمای مرحوم ملاقلی پور و حمید نژاد و حاتمی کیا و مجیدی و درویش و... جلوه کرده بود در فیلم هایشان بروز داشت، اما آیا شرایط و زمانه امروز و زرق و برق های سینما از حیث پول و شهرت و جایگاه های آن طرف آب ها چنین آرمان و تعهدی را در نسل امروز، به ودیعه گذاشته است؟

سینمای ایران آبستن حوادث تازه ای است،نسیمی می آید، نمی دانم بشارت باران با خود دارد یا که باد سرخ است؟؟!!!!