سینمای نو > سرویس موسیقی         

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی " سینمای نو " ، «خالو قنبر»؛ «اشووو» ؛ «قنبر راستگو» ؛ «لنج و بیوه» ؛ «محله خاموشان» و... . سالن یک لحظه هم آرام نمی‌گرفت. مخاطبانی که خیلی‌هاشان از بندرعباس به پایتخت آمده بودند تا در نخستین شبِ جنوبی، اجرای «قنبر راستگو» و «داماهی» را ببینند، یک‌صدا و بی‌وقفه می‌خواندند و کف می‌زدند و با موسیقی همراهی می‌کردند.

موسیقی «هرمزگان» در نخستین شبِ این رویداد سه روزه ، سالن را احاطه کرده است. قنبر راستگو با دو پسرش و ابراهیم علوی روی سن می‌آیند. این بار خالو مانند سال‌های پیش و اجراهای دیگرش فقط به خواندن و نی جفتی نواختن اکتفا نمی‌کند؛ او شروع می‌کند به روایت قصه‌ای از قصه‌های جنوب. همان کاری که در موسیقی نواحی و مقامی ایران مرسوم است. پیش از این خالو در هیچکدام از اجراهای تهران‌اش داستان نخوانده بود.

پس از بخش نخست، اعضای داماهی کم‌کم روی سن می‌آیند و همه با خالو هم‌نوا می‌شوند. موسیقی آن‌ها همه در خدمت نی‌جفتی خالوست و هر بار خالو در جفتی‌اش می‌دمد مخاطبان تمام انرژی خود را آزاد می‌کنند. قصه‌گویی خالو که تمام می‌شود، نوبت به داماهی می‌رسد.

داماهی این‌بار متفاوت از گذشته ظاهر می‌شود. تنظیم‌ها کمی فرق کرده بود که اقتضای شب‌های جنوب است و روشن که تنظیم‌ها بیش از پیش در خدمت موسیقی هرمزگان قرار گرفته‌اند. داماهی در این اجرا تنها دو قطعه فارسی اجرا کرد. مجید سالاری هم حضور پررنگ‌تری در خوانش و همراهی با رضا کولغانی داشت. درامر گروه تغییر کرده بود و احمد عباس‌نیا جایگزین شده بود بود. درامر جوانی به تازگی همکاری با داماهی را آغاز کرده بود؛ شلوغ‌کاری نمی‌کرد و بسیار محدود، کنترل‌شده، تکمیل کننده پرکاشن بود.

حسین نظری اما نقطه روشن و تازه‌ای در اجرای داماهی بود. قیژک‌نوازی از مکران‌زمین. او در سه قطعه نواخت و در دو قطعه خواند. او قطعه در سایه‌ گل را در مقام کهنویی بازخوانی کرد که تحریرهایش بیش از هر چیزی به موسیقی جَز نزدیک بود و به نوعی اجرای «جزبندری» داماهی را کامل کرد. تنظیم و آهنگ و شعر یکی از همین قطعه‌ها خودش انجام داده بود. در این شب پر شور تنها صدابرداری سالن برخلاف همیشه کمی شنونده را آزرده می‌کرد.

شب‌های جنوب پس از این میزبان کماکان با اجرای مهدی ساکی و ماکان اشگواری، گروه جالبوت، محسن شریفیان و گروه سلیدون خواهد بود.