سینمای نو > سرویس سینما    

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی " سینمای نو " و به نقل از روابط عمومی فرهنگسرای ارسباران، در ابتدای نشست کورش جاهد منتقد و کارشناس سینما درباره فیلم گفت: خود سینما و آدم‌های عشق فیلم و آمیخته شدن این موضوع با فرهنگ فیلم دیدنِ ما ایرانی‌ها، موضوعاتی است که در این فیلم وجود دارد. نوستالژی کرایه فیلم از ویدئوکلوپ‌ها که در دهه‌های گذشته در سبک زندگی ما بود، در «گیج‌گاه» دیده می‌شود.

وی ادامه داد: نوعی شلم‌شوربا در فرهنگ ماست که حوزه‌های علاقه‌مندی‌هایمان بسیار گسترده است و این در "گیج‌گاه" نمود دارد؛ شخصیتی که هم به ادبیات علاقه دارد و هم مربی کاراته است و هم زمان عاشق فیلم و سینماست. اشیای نوستالژیک دهه‌های ۶۰ و ۷۰ به وفور در این فیلم دیده می‌شود و مخاطب با دیدنش به یاد گذشته می‌افتد و نوستالژی آن زمان برایش زنده می‌شود.

در ادامه عادل تبریزی نویسنده و کارگردان "گیج‌گاه" ضمن تشکر از فرهنگسرای ارسباران برای برپایی نشست نمایش و نقد این فیلم گفت: تا جایی که من بررسی کرده‌ام، فکر می‌کنم این اولین فیلم سینمای ایران است که به دهه ۷۰ می‌پردازد و بیشتر فیلم‌های نوستالژیک ایرانی مانند «نهنگ عنبر»، «فسیل» و... به دهه‌های ۵۰ و ۶۰ پرداخته‌اند. دهه ۷۰ زمانی است که نوجوانی و جوانی چند نسل در آن رقم خورده است.

تبریزی افزود: وقتی با حامد بهداد برای بازی در نقش اصلی صحبت می‌کردم، تاکید داشت که اگر این فیلم صرفا نوستالژیک و غمخوارانه برای گذشته است، من در آن بازی نمی‌کنم. تلاش کردیم حرفی هم برای امروز داشته باشیم و جای تعجب است که یک فیلم نوستالژیک ایرانی توانست در جشنواره‌های نقاط مختلف جهان شرکت کند و جوایز بین‌المللی گوناگون به دست آورد.

وی با بیان اینکه نحوه انتخاب بازیگران این فیلم یک اتفاق بی‌سابقه در سینمای ایران بوده است، عنوان کرد: بازیگران ما بدون خواندن فیلمنامه قرارداد بستند و قصه را به این شکل به آنها توضیح می‌دادیم که من به صورت زنده فیلم را برایشان بازی می‌کردم!

تبریزی در پاسخ به پرسش یکی از مخاطبان درباره جنبه‌های عاشقانه فیلم "گیج‌گاه" بیان کرد: در قصه ما عشق همه چیز را تا لحظه آخر نگه می‌دارد و این یکی از مضامین مهم فیلم در نظرم بود. حسن خشنود (حامد بهداد) بعد از کتک خوردن و کچل کردن و همه مشکلات و سختی‌هایی که به آن دچار می‌شود، همچنان عاشق است و تا لحظه آخر نگاه و همراهی مهتاب (باران کوثری) و عشق این دو کاراکتر را می‌بینیم.

کوهیار کلاری مدیر فیلمبرداری فیلم "گیج‌گاه" درباره تجربه فعالیت در این فیلم عنوان کرد: حُسن کار کردن با کارگردانی مثل عادل این است که از جنس سینماست. من به واسطه پدرم در سینمای ایران بزرگ شده‌ام و در فضای پشت صحنه بسیاری از فیلم‌های مهم بوده‌ام. اینکه عادل و حنیف هم همیشه در این فضاها بوده‌اند، کمک کرد راحت‌تر به زبان مشترک برسیم.

وی افزود: در سال‌های اخیر دوربین‌های معلق با تکان‌های شدید خیلی در سینمای ایران رایج شده، اما در این فیلم با فهم درست کارگردان تصمیم گرفتیم نماهای ساکن‌تری داشته باشیم و این برایم تجربه دلپذیری بود.

حنیف سروری تهیه‌کننده فیلم درباره فرایند تولید آن گفت: وقتی چنین سناریویی را می‌خوانید، باید خودتان را برای خیلی چیزها آماده کنید، چون این فیلمنامه به لحاظ تنوع قصه به گونه‌ای نوشته شده که انگار پنج فیلم است و از طرف دیگر، فیلم ساختن در زمان گذشته اقتضائات خاص خودش را دارد. "گیج‌گاه" با دوستی و رفاقت عوامل جلوی دوربین و پشت صحنه شکل گرفت و با وجود همه سختی‌ها، کار دلنشین و لذت‌بخشی رقم خورد.

سروری در پاسخ به پرسش یکی از مخاطبان درباره جایگاه عشق در فیلم "گیج‌گاه" و تاثیر گرفتن این فیلم از فیلم‌های قدیمی گفت: فیلم قصه مردی است که همه چیزش را از دست می‌دهد، فقط به خاطر اینکه عاشق شده است و همه این بلاها برای عشق و زندگی به سرش می‌آید. تلاش کردیم ادای دینی به فیلم‌های گذشته داشته باشیم. فیلم‌هایی که درباره مفاهیمی مانند جوانمردی، احترام به زن و احترام به خانواده ساخته می‌شد و به نظرم آن فیلم‌ها تاثیر بهتری روی نسل جوان می‌گذاشت تا فیلم‌هایی که الان ساخته می‌شود.