سینمای نو > سرویس سینما
یادداشت‌های جشنواره چهل و دوم :
میهمان ناخوانده
مونا انوری زاده
چهل و دومین جشنواره فیلم فجر به نیمه رسیده است و امسال کاملاً مبرهن است که در برج میلاد ، ما میهمانان جشنواره ناخوانده‌ایم و حتی تا حدودی مزاحم. این طور به نظر می‌رسد که اختلافات میان شهرداری و دبیر یا دبیرخانه جشنواره فجر تا بدانجا رسیده که تمام ارکان برج تلاش می‌کنند تا به مدعوین بفهمانند که خوش نیامدند. این را حتی از رفتار پیمانکار بوفه مرکز همایش‌های برج میلاد با آن خدمات محدود و قیمت‌های سرسام‌آور هم می‌توان دریافت و باید پذیرفت تا آرزوی ساخت کاخ جشنواره محقق نشود این رفتارها و گروکشی‌ها می‌تواند ادامه داشته باشد.
تماشای فیلم‌های روزهای اول تا چهارم جشنواره چهل و دوم به اذعان اغلب منتقدین حاضر در برج نشان از ارتقای کیفی فیلم‌ها مشخصاً نسبت به *سال گذشته* دارند و دست‌کم می‌توان به استقبال مخاطب عام از چند فیلم تا حدود زیادی امیدوارم بود؛ فیلم‌هایی چون «دو روز دیرتر»، «تمساح خونی»، «بی‌بدن» و «صبحانه با زرافه‌ها» تاکنون با استقبال نسبتاً خوبی مواجه شده‌اند و البته فیلم «بی‌بدن» به دلیل سوژه و دعوای نهاد سرمایه‌گذار با هیئت انتخاب جشنواره تاکنون پرحاشیه‌ترین فیلم جشنواره به نظر می‌رسد و احتمالاً تنها فیلم جدی اجتماعی امسال هم هست! که البته در کمال تعجب بر اساس یک پرونده واقعی ساخته شده اما بدون جلب رضایت صاحبان پرونده. امری که به سادگی می‌تواند چالش‌های جدی برای نمایش عمومی فیلم ایجاد کند و جدای از این امر، رفتاری کاملاً غیرحرفه‌ای است و انتظار می‌رفت اعضای شورای پروانه ساخت نسبت به این امر حساسیت به خرج دهند. «بی‌بدن» صرفنظر از ارزیابی کیفی در صورت اکران در شرایط فعلی سینمای ایران، احتمالاً می‌تواند یکی از مهم ترین یا حتی مهم ترین اثر اجتماعی اکران سال آینده باشد.
«صبحانه با زرافه‌ها» در همان چهارچوب مورد انتظار مخاطب از سروش صحت جای می‌گیرد. فیلم علاقه مندان آثار صحت را سرخورده نمی‌کند و رضایت برخی را به همراه دارد گرچه طبیعتاً مخالفانی جدی هم دارد. پایان‌بندی قصه به شکلی دو قطبی محل اختلاف است که برخی کاملاً با آن مخالف و برخی کاملاً با آن موافق هستند. پیش‌بینی درباره استقبال مخاطب عام درباره فیلم کمی دشوار است گرچه با توجه به تعدد ستاره‌های حاضر در فیلم می‌توان به فروش فیلم بسیار امیدوار بود. فیلم از منظر کارگردانی در کارنامه سروش صحت اثر قابل‌توجهی است و در تبیین جهان‌بینی خود موفق می‌نماید آن‌چه ضروری به نظر می‌رسد درجه‌بندی سنی فیلم با توجه به محتوای خاص فیلم است.
«تمساح خونی» احتمالاً یکی از کنجکاوی‌برانگیزترین آثار جشنواره بود و برای کسانی که هنوز فیلم را ندیده‌اند همچنان هم هست. تجربه موفق کارگردانی هادی حجازی‌فر در مقام بازیگر، اشتیاق مخاطبان جدی سینما را نسبت به اولین تجربه کارگردانی جواد عزتی به عنوان یک ستاره در سینمای ایران دو چندان نموده است. «تمساح خونی» اولین ساخته جواد عزتی هم خوشبختانه مخاطب را نا امید نمی‌کند گرچه به لحاظ ژانر و سوژه ممکن است مورد علاقه عده‌‌ای نباشد با این‌حال ریتم مناسب فیلم، توانایی جواد عزتی در ایفای نقش‌های طنزآلود ولو تکرار و تلفیق پاره‌ای از نقش‌های پیشین او باشد و البته درخشش عباس جمشیدی در نقش مکمل می‌تواند جذابیت ویژه‌ای برای مخاطب عام ایجاد کند. از تولید دشوار و قطعاً پرهزینه فیلم، فیلمبرداری سامان لطفیان و کارگردانی قابل‌قبول یک کارگردان فیلم اولی هم به سادگی نمی‌توان گذشت.
متأسفانه در چند سال گذشته به خصوص پس از شیوع کرونا مخاطبان تخصصی جشنواره به تماشای ۳-۴ فیلم متوسط هم قانع‌اند امری که امسال در جشنواره چهل و دوم محقق شده است.
به امید این که در روزهای باقی‌مانده جشنواره با «پدیده» جشنواره چهل و دو مواجه شویم.
چاپ 
ارسال به دوست
